Στον «κ» '98[στην "Π"]

Συγχωρά με που άργησα να φύγω.
Βασανιστήκαμε και εγώ και εσύ μαζί.
Αδύναμη, νεκρή, τα μάτια ανοίγω.
Θα αντέξω να σε δω για μια στιγμή.

Σε νιώθω πάνω απ’ το χλωμό το πρόσωπό μου.
Χαϊδεύεις με μανία το κορμί.
Νεκρό και άψυχο, δεν ξέρεις, κ’ όμως νιώθω,
την πίκρα σου, τη θλίψη, την οργή.

Το ξέρω, γρήγορα και απλά θα με ξεχάσεις.
Μια ανάμνηση θα γίνω μακρινή.
Μια υπόνοια θλίψης που θα αιωρείται,
γεμίζοντας με πόνο την ψυχή.

Αγγίζεις τ’ άψυχα, τα παγωμένα μάτια.
Τρομάζω. Δεν το νιώθεις. Σε κοιτώ!
Παλεύω, μα το σώμα δεν μου ανήκει.
Τα κλείνεις ενώ σου λέω «σ’ αγαπώ».

Βυθίζομαι στη νύχτα κ’ όμως βλέπω.
Το δάκρυ από τα μάτια σου κυλά.
Δεν είμαι ζωντανή κ’ όμως αλήθεια,
ζεματιστό το νιώθω, με πονά.

Σηκώνεσαι αργά, σαν κουρασμένος.
Το ξέρεις πως δεν θα με ξαναδείς.
Το ξέρεις πως θα πρέπει να ξεχάσεις.
Το ξέρεις πως εσύ ακόμα ζεις.

Σκύβεις, μου δίνεις το στερνό φιλί.
Υγρά, ζεστά τα χείλη σου απ’ τον πόθο.
Δεν το ‘νιώσες. Πληγώθηκα πολύ.
Δεν το κατάλαβες, σε θέλω και σε νιώθω.

Τα βήματά σου ‘γιναν βιαστικά.
Σε κούρασε το άψυχο κορμί μου.
Γυρίζεις έκπληκτος, το νιώθεις, σε κοιτώ.
Μου λες «θα σ’ αγαπώ αιώνια, ψυχή μου».

Βυθίζομαι μονάχη στο σκοτάδι.
Το ξέρω, δεν φοβάμαι, δεν πονώ,
που σύντομα θα κατεβώ στον Άδη.
Το πίστεψα αυτό το «σ’ αγαπώ».