The Fisherqueen

Α: Πόσο οι σιωπές πληγώθηκαν, αλήθεια;
Ζητάν βοήθεια,
από μια φωνή.
Μα εσύ βουβή, κουλουριασμένη στη συνήθεια
και εθισμένη στο «κανείς δε θα ‘ναι εκεί!»

Ξύπνα λοιπόν!
Και άκου αυτές τις νότες,
όπως ιππότες, τότε είχες πλάσει.
Μ’ εγωισμό μόνο εσένα έχεις χάσει
Κ’ έχουν περάσει, χιλιάδες «δότες».

Β: Μα… είναι αυτό, το «ναι» ή «όχι», που χωρίζει,
αυτόν που ελπίζει και αυτόν που όχι.
Και μένω πάντα σαν το ψάρι στην απόχη.
Μπορώ να φύγω.
Μα εκεί θα μείνω.
Και απ’ το αγκίστρι τους το αίμα καταπίνω.