Δάση οφθαλμών

Πήρε παράταση το έργο.

[Και τα ‘ χε όλα σχεδιάσει…]

Τώρα θα πρέπει να διαβάσει,

ξανά τον ίδιο, άθλιο ρόλο.



Το θέατρο όλο,

μες το σκοτάδι.

Στην κάθε θέση

και μια απουσία.

Απ’ το ταβάνι,

έχουν κρεμάσει,

μια θηλιά,

τόσο αστεία

Για του φινάλε την ιστορία…

Μα δεν μπορεί πια να γελάσει

κ’ ούτε σκοπεύει να αντιδράσει,

που του ανέθεσαν τον ίδιο ρόλο.

Και αντικρίζει,

χωρίς να ελπίζει,

το θέατρο όλο,

μες το σκοτάδι.

Και οι θέσεις τώρα,

εδώ και ώρα,

έχουν γεμίσει,

μ’ άμορφες μάζες.

Τα μάτια δύο,

κ’ ύστερα γάζες.

Είναι η σκηνή, που τους χωρίζει

και η αυλαία, αίμα μυρίζει.

Απ’ τη θηλιά φορμόλη τρέχει

κ’ αυτός στο στήθος, σαν κάτι να έχει…



Το θέατρο όλο,

Μες το σκοτάδι.

Απορημένα, δάση οφθαλμών.

Κοίτα λοιπόν,

τι σε πονάει!

Πληγή δε μοιάζει,

Ούτε αίμα στάζει.

Μα λείπει κάτι

και σε τρομάζει.