Αυτός ο «κάποιος», νομίζω, σου μοιάζει.

Χωρίς λογική, ακροβατώ,

στην ίδια σιωπή, στο ίδιο κενό.

Κάποιος θα κόψει ξανά τα σχοινιά

και το κοινό χειροκροτά,

που απολαμβάνει ελεύθερη πτώση.

Άξιζε η είσοδος που ‘χουν πληρώσει.



Τώρα ξανά, ψηλά το κεφάλι.

Μ’ άγρια ζώα, σ’ άνιση πάλη.

Κάποιος θα στάξει στη μάσκα μου αίμα

και ‘γω ακίνητη, μ’ άρρωστο βλέμμα,

θα περιμένω εδώ τα θηρία.

Πάντοτε ήμουνα εύκολη λεία.



Αυτός ο «κάποιος», νομίζω, σου μοιάζει.

Γελά κρυμμένος στην κάθε πτώση

κ’ ύστερα τρέχει, δήθεν, να σώσει,

ότι από μένα κάτι θυμίζει.

Πως μ’ αγαπάει, λέει, και βρίζει.

Εγώ του λέω “δεν σου ταιριάζει”,

Και αυτός, δειλά, τη μάσκα βγάζει.