Μια μόνο χάρη, χρόνια κρυμμένη

Η β’ πράξη, του ίδιου έργου.
Και ‘συ κοιτάς;
Που πήγε ο ρόλος,
που σου ‘χα δώσει;
Πέρασαν τόσοι.
Διάλεξα εσένα…
Και συ γελάς;

Ο θρόνος, τότε…
που μ’ είχες βάλει;
Άδειο μπουκάλι,
που μόνη ήπια.
Και μες την τόση την παραζάλη,
Νόμιζα κ’ άλλοι, πως γύρω ήταν.

Τώρα σκοντάφτω.
Έγινα αστεία.
Λόγια μπερδεύω.
Κ’ όλο χαζεύω προς το κοινό,
μήπως φανείς και δε σε δω.

Κ’ όλα δικά σου, αν θα φανείς.
Και του θιάσου η απορία για την κακή μου ηθοποιία.
Κ’ όλων τον φίλων το ένα χάδι.
Για το δικό σου μόνο ένα βράδυ…τα σπαταλάω.
Ξέρω πως είμαι σ’ αυτό εθισμένη.
Κ’ όπου πατάω, δικό σου χνάρι.
Κ’ όμως χαμένη…
Μια μόνο χάρη, χρόνια κρυμμένη…
[Μη με μισήσεις!]
Μη μ’ εμποδίσεις να σ’ αγαπάω!