Η σιωπή είναι. Ακούς;

Είναι αυτή! Που γυρνά… με κοιτά…με τα χείλη κλειστά.
Και μου λέει: «Πάντα ένιωθα μόνη».

Η σιωπή είναι. Ακούς;
Τα λιτά της μαλλιά, δυο χέρια λευκά…σ’ ένα μαύρο σεντόνι.

Κ’ είμαι εγώ! Που γυρνώ…την κοιτώ…με τα μάτια κλειστά.
Και δακρύζω… «Έλα κάτσε μαζί μου!».

Είμαι εγώ! Με ακούς; Στους πιο μαύρους βυθούς.
Κ’ όμως ψάχνω στεριά…για ν’ αγγίξεις ξανά… το, όλο λέπια, κορμί μου.